123..

Плачев на скалите 
Оти не успеав да го дофатам облакот
За да ти го подарам.
Треперев ко зумбул на прозорец,
А внатре се чувствував ко машина 
На која и фали најбитното шрафче.
Јас сум прашина во неонка 
Која дава алови бои.
Видов на сон девојка.
Девојка само по градник
И само една обетка на увото.
Ми се смееше.
Можеби ја исмеваше мојата љубов,
Оти  дванаесетте години 
Часовник не може да ги изброи.
Зошто толку си ми битен,
Еднакво на зеницата во моето око.
...оти си единственото венечно ливче,
На моето сакуру.