РАЈ ВО ДУШАВА

Се почесто почнувам да те гледам
Ти подавам раце, а ти низ магла ми бегаш.
Не можам да те видам, само те чувствувам.
Те чувствувам како силен дамар во градите,
Како срце распукано на ладен бетон,
Како кратко пецкање на усните.
Не барам ништо од тебе , не плаши се
Залудно е се што ќе помислам дека можевме да имаме.
Врата. 
Дека на една врата двајцата заедно ќе влегуваме
И ти секогаш ќе ми дадеш преднос прва да отклучам.
Ќе ми дозволиш кафе да ти сварам 
И сите зидови да ги обојам зелено.
Да го разгалувам нашиот син до бесвест,
И да плачам по нашите неродени деца.
Секогаш кога ќе падне караница 
Да ти велам .. не , не плачам 
Ми влезе слон во око, а ти да ми се изнасмееш и да заборавиме на се.
Да го чуваме нашето свето 
како се на светот .
.....
Фотографија на зидот.
Јас и ти , во бело и црно.
Јас и ти со насмевка до уши.
Јас и ти со прсти испреплеткани,
Јас и ти заколнати еден на друг.
Не ми беше само да ме видат со тебе,
Ми беше секогаш кога ќе станам наутро,
Во огледало да се видам другата себе си.
И тебе до мене ,
И раце околу половината,
И рај во душава.