НА КРАЈОТ ОД ДЕНОТ

Враќајќи се накај дома, зјапав од прозорецот на автомобилот.
Ги гледав уличните светилки. Ги броев една, па друга, па трета. Така сите по ред.
Не дека правев некоја битна работа, но беше прекрасно.
Ти ми беше во мислите . Ти си ми всушност секогаш во мислите.
Се гасеа светилките во моите насолзени зеници. Се плашев многу . Многу.
Се плашев за тебе, за мене , за нас. Но стравот е природна работа. 
Доказ дека постоиме , чувтствуваме и сме способни за било што.
Барав од небото да те прегрнам , макар на кратко.
Барав од себе си да прекинам пред себе секогаш да бидам ваква.
Продолжив да зјапам.
Размислував.
Ќе беше ли подобро никогаш да не се сретневме. 
Ќе беше ли подобро да останевме краток дел од вечноста заедно, колку што траат нашите животи.
Колку нежно се редеа светилкитее, една по друга.
Изгледаа толку безгрижно.
Како и да е тие се само онаа што се.
Јас сум онаа што пробувам да го откријам.
Стануваме наутро со матен поглед пред нас, не знаејќи за било што.Продолжуваме со денот насмевнати , кревки и пргави. 
Неколку лица, кои можеби ни значат , можеби не. 
Места познати и непознати.
Искршени клупи од паркот. 
Отисок од црвен кармин на чашата за вино.
Ледено топли прегратки. 
Тајни намигнувања за кои никој не знае.
Храна, муабет, кафиња, пукање на прстите.
Таму некаде далеку , е нешто што ни фали.
Тука некаде во нас е нешто што не копка.
А светот се движи.
А времето минува.
И ветрот не милува а ние забораваме да застанеме на миг и да го почувствуваме тој дар.
Како и да е .
На крајот од денот секогаш се враќаме на исто место.
Онаму каде што го оставаме она по кое копнееме да го оствариме.. нашите недосонети соништа.
На тоа место секогаш сме она што навистина сме.
Стануваме копнеж.
Сеуште сум тука...
Дали овие светилки копнеат по нешто?