ЛИФТ

Се најдовме
Така двајцата осамени
Во лифтот на временскиот парадокс.
Се гледавме и со погледи тајно се љубевме.
Додека  бројките на катовите светнуваа
Се повеќе се вљубував и вљубував.
Светлечките реклами кои не осветлуваа па затемнуваа однадвор,
Како да правеа журка со мојата болка.
Сеедно..
Додека се гледавме така двајцата,
Ја преживував ренесансата на мојот живот.
Никогаш не притиснав СТОП.
Животот и онака некои ги води горе ,
А некои долу.

УСПОМЕНА

Да ли ме још увек чуваш 
тамо на оном месту 
на којем само ти имаш приступа
и кад кад ја,
тамо где бежиш од гужве 
и кријеш се од бола 
који оглашава твој смарадни очај.
Да ли си научио већ,
без мене,
да искориштаваш дан,
и да са другог угла завириш у свет.
Прсти су испуњена празнина,
небо је оно што нас све чека,
људи су фигуре а ми смо слепи
и лутајући кроз живот 
случајно ударимо у по неку.
Да је осмех капија,
да су наше душе љуљашке 
и да смо ми нити вечити, нити пролазни.
Оно што се дешавало и треба да се деси 
ми смо не свесни и не знамо ништа о томе,
али,
али ипак има неко ко већ о томе зна по нешто.
Да ли си научио правити ме димом цигарете
и удахнути сваки атом ваздуха жедно
док се касније не изгубим 
и више не видиш ме.
Нешто је у нама престало 
да се онако детиње смеје,
али те још увек чувам у десном џебу 
као мудрац тајну своју.
Да ли се сећаш кад сам ти се насмешила 
и погледала те онако 
филмски и дубоко испод подигнуте обрве ..
Тад си ме питао,
јел ово поглед љубави ?
-Ма не , одговорила сам ти,
ово је само успомена.
Једном ће постати далека.

БАРЕМ...

Тоа беа моите куфери,
куфери полни носталгија
и стомачни сокови
цедени низ нашите утроби
додека се љубевме.
Тоа беа моите зборови
од кои јас се сепнував
одејќи по жиците
забодени длабоко во твоето срце.
Погледнав 101 пат на назад
и секогаш гледав различна слика.
И секогаш погрешна.
А сега сме далечни дури туѓи
и само понекогаш
димот од цигарите не враќа
на нашето сонце
пребрзо прекриено од тешките облаци .
Моите крилја сеуште горат,
дури се навикнав та не ни приметувам.
Се сакавме  кога не знаевме што е  љубов,
се мразевме кога не знаевме за лош поглед .
Те пуштив да течеш меѓу ѕидовите на моите вени
дури кога немав место ни за сопствените страдања.
Што ќе ни се години?
-Времето е за будалите
Што ќе ни се ветувања?
-Тие се за истите
Сакај ме и ќе те сакам што
повеќе можам .
Бaрем небото над нас е исто,
барем сеуште исто небо делиме.

ЗА ТОЛКУ СМЕ

Шшшшшшшшшшшт

Го слушаш ли звукот на коските што се крши?

Каде си тргнат?

Сами сме на универзумот цел.

Бирај звезда.

Ти светиш,

Јас треперам

Изберени сме да го чувствуваме она што другото ништо не може, она што никој друг не

ќe го сфати, она што никој друг не ќе го одобри.

Многу битни работи пропуштаме.

Трепувањето .

Ежењето на кожа.

Ежењето на кожата после добра песна,

После туѓата тажна приказна,

После ладен туш,

После љубов…

Се разденува.

Нешто не чека.

Сигурно.

Не знаеме што.

Време е за разделба.

Лево, десно.

Никаде.

Толку сме.

За толку сме .

Секунда од вечноста.

Само сега и никогаш повеќе,

Гушни ме.

Утре нема да сме истите.

Утре ќе не нема.

АКО ЗАМИНАМ ОД ТЕБЕ

Ако еднаш решам да заминам од тебе

Ке заминам од сопственото јас.

Ќе се искачам на највисоката планина

И кожата ќе си ја делкам малку по малку

Оти таа болка не е ништо.

Не  е ништо,

Благо пецкање е за оваа љубов.

Ако заминам од тебе

Ќе се преслечам во темнина

Ќе заминам од денот

И сонцето и воздухот ќе ги напуштам

И тивко некаде последниот здив испуштајќи го

Тебе ќе ти пеам

Зошто јас и ти сме минливи и небитни

Мелодијата е вечна.

Ако те напуштам

Ќе оставам се зад себе

Ќе тргнам на транвај за немајкаде

По пат на душата моја,

Душата моја крвава

Која ми ја дразнеше и успокои

Оти јас среќа тогаш научив што е.

Оти  среќа пустата не била гужва и алкохол

Ниту музика, ниту цвеќе со трње

Туку среќа била

Малата насмевка моја во десниот агол од усните

Кога  со поглед ќе ме преслечеш одозгора надоле.

Оти среќа била наочарите кои ги ставаш

Кога излегуваш од врата гледајќи на светот...

Среќа била дом .

И малото нешто во раце што живот значи.

Ако заминам од тебе, ќе заминам од себе си.

Ќе отидам далеку,

Подалеку и од фантазијата и најстрашните копнежи

Плетејќи чорапи за нашите неродени деца

И каејќи се затоа што заминав.

Оти таквите грешки

Од таквите грешки и самиот ѓавол плаче

Од таквите грешки и најтврдото срце препукнува.

ТЕБЕ ВО НЕЧИЈ ТУЃ СВЕТ

Се би сакала да видам

Освен тебе еден ден во нечиј туѓ свет

А не во мојот.

Твоите години

Се клупите на кои израснав јас

И утра кои ги гушкав расплакана

И не спремна за светот.

Твоите години се конци по моево срце

Конци кои знам

Еден ден сами ќе паднат.

Те молам кажи ми за тебе, барем некогаш.

Барем еднаш јави ми се доцна

И зборувај ми за твоите соништа.

Кажи ми за местата

На кои знам дека ниогаш нема да отидеме заедно

И за парчето небо

Кое никогаш нема да биде наше.

Твоите години

Се нишката за која се држам јас

Знам дека набргу ќе ме пуштиш.

Прости..

Ако ме побараш, ќе се појавам.

Ако ме најдеш, тука сум.

Ќе ти кажам  зошто и каде

Патува душата кога е сама.

Зошто заминува не знаејќи дали треба.

И дали понекогаш наминува на сладолед

На местата наши

На кои никогаш не отидовме заедно.

После време,

Се би сакала да видам

Освен тебе во нечиј туѓ свет,

А не во мојот.

ПРАШИНА

Сите автопати водат кон тебе

Сите патишта се со прав кој се крева до облаци

Прав од сито решетка мојава душа

Булките крај него се срамат и црвенат само за тебе

Се срамат и жалат за нашите

Едноставни а болни ,

До срж болни заминувања.

Тешки ми се плеќите драги,

Тешки како овој скап странски асфалт

Како сите автопати одеднаш.

Јас верувам дека сите љубови започнуваат те едно исто

Убаво, спонтано, случајно, незаборавно.

Сите љубови започнуваат исто

Со насмевка

Со солзи

Со песна

Со ДА

Со 6 пара нозе во еден ист кревет

И оние најмалите ножиња во средина

Кои ја поврзуваат љубовта од десната

И љубовта од левата страна на перница.

Со усни на усни и вкрстени раце

Со 3 промили во крвта

И 200 на саат некаде во зори

По автопатот за неповрат.

Сите љубови започнуваат исто

Освен оваа нашата

Здраво, пријатно и толку.

Само толку .

Ни благ трепет

Ни збор што ќе се памети .

Не бегај од прашината

Дури и во една прашинка може да се собере сиот свет,

А камоли

Камоли мојата љубов.

ЕДЕН ДЕН ДОБРИНАТА ТВОЈА..

Еден ден добрината твоја на душа мене ќе ми излезе

Оти ти не знаеш,

Ти не знаеш дека душата моја стар пархет е.

На мојот прозорец сеуште твојот букет рози стои .

Едно утро весела на врата ќе ти заѕвонам

Ќе пиеме горко кафе и ќе зјапаме во мокрите црвени ќерамиди.

Еден ден, со пакла Марлборо и Вигор ќе ти дојдам

И ќе ти биде толку мило што уште на ист начин се смеам

И дупло криво оти веќе не сум истата.

Поглед  со најубава панделка ќе ти поклонам ..

Поглед кој после години ноќе ќе те излудува,

Поглед кој после години Хелекс еднаш дневно ќе ти стане.

Еден ден девојчето твое

ќе покаже со малото прсте на мојата слика

Знам дека таа солза највеќе ќе те боли ,

Највеќе ќе те боли солзата пред твоето малечко

која неможеш да ја објасниш.

А јас ќе дадам завет на молчење,

Само за да ја премолчам таа случка.

Еден ден добрината твоја на душа ќе ми излезе...

Еден ден добрината твоја на моите анализи од крвта ќе биде запишана

Остеопороза и блага насмевка покрај се.

Бидејќи твојата љубов  до коски боли ..

Твојата љубов ..

Ти ќе ме паметиш и тогаш знам

И тогаш ќе мислиш на мене ..

„Дај ја десната рака , дај “

Додека сестрата ми вели жално насмевнувајќи ми се.

123..

Немој да трепериш и отвори ги слободно очите,

Јас со години носам превез на нив.

Мојот свет и твој не е .

Седната сум на работ од месечинката

Среќа што ти неможеш да го видиш

Она што јас го гледам.

Љубовта е фотокопија на илузијата.

Не ставај си синџири околу нозете

Еден ден ќе посакаш да потрчаш по среќа

Не ќе можеш да ја достигнеш, пред нос ќе ти ја земат.

Во ноќта блага и небото од ванила

Кое пред мене се топи и тече некаде во неповрат

Пламени јазици ме јадат  внатре.

Не сакам да се померам никаде,

Песокот од часовникот

И онака е наполу празен.

Знам.

Утрото штом пукне првата зора,

Ќе паднам.

ПОГЛЕДНИ НЕ

 Долга јакна ме враќа наназад.

Чинам, не се копчаше до горе.

И плаво небо, јато птици, кои никогаш не се вратија.

Погледни ме .

Мрежница си ми во очите

Пред овој свет кој треперам .

Војна имашe, се сеќаваш?

Замислени погледи и зашиени усни бевме

А срцето крвари и колената клецкаат.

Дали стравовите на мојата мајка

Се поскапи и повредни

Од стравовите на нечија туѓа.

Или страдањата на кантар не се мерат,

Бидејќи како времето кое се мери со круг а не кантар

Се бесконечни, може вечни...

Семето што го посеавме

Еден ден ќе никне,

А нашите деца ќе го наберат

И в гроб ќе се превртуваме  

Оти тогаш наместо да се љубиме

Гаѓавме со камења по душите

Кои од ист хаос ни се направени .

А песната што ја пее селанецот  онаму на ридот

Од ден на ден е се потажна и потажна.

Месечината е мајка ни која плаче

Зашто не гледа како гинеме

И гиневме и ќе гинеме

А сонце не ќе дочекаме.

Долга беше јакната, до колена .

Црвена .

Ме враќа назад .

Со модри , испогребани дланки

Се држевме и бегавме од небото над нас.

Сигурно не се копчаше до горе.

Ама омилената ми беше.

Така си гледав

Плаво небо, јато птици кои никогаш не се вратија.

Погледни не ...

ЈАС И ТИ

Така започнавме јас и ти.

Првин ти започна да претураш по моите корпи за емоции

Додека јас стоев на страна и не те чепкав.

И ме гледаше чинам за инат, две светлосни години

Додека јас мал милион пролета расцутев во мене .

Кога ти подадов рака ме турна и крена глава во облаци

И додека кашлав од прашината која ти ја креваш

Ми се смееше под око како да ми велиш

'Конците се во моите раце, станувај срцка, продолжуваме'.

Ти си безобразен колкава дистанца можеш да создадеш

Толкава голема, што главата ме кине

Фаќајќи фреквенции , тебе да ти се наместам.

Кога јас те спремив за нешто посебно ,

Ти го изгуби своето значење

Расфрлајќи се со своето его, на битни и небитни.

На оние кои никогаш нема да ги ни помниш,

На оние кои никогаш нема ни да те помнат.

Кога се поместив два чекора десно

Од  твоето срце ‘в кафез, веќе со години неухрането

Ти тргна по мене

Но јас веќе бев  тргната со возот ,

Со картата во еден правец која ти ја пропушти.

И кога после векови се вратив да те видам,

Наместо прегратка ти ми се доближи со шило во рака,

Замавна со сета сила во моите плеќи кои беа

Полни со нектар кој цело минато за тебе го цедев,

Заврте неколку пати  и пушти гневот да се разлее во воздухот,

А гревот душата да ти ја преслече.

Тогаш, ете тогаш се сеќавам ти реков.

Нема да те сакам никогаш повеќе.

Само овој живот,

И никогаш повторно.

ЦРВЕНО

Црвен е мојот лик

Дури скришум те погледнувам

На пауза помеѓу вдиши издиши.

Кога дијафрагмата ми се стега

во ритамот на песната што тебе ти ја посветив,

тебе и сите оние налик мене

кои знаат дека нема ни љ од љубовта

ама од инат сакаат, ете од инат.

Црвени се розите

Црвеенеат и тие како мене

Со трње на срце, со трње по себе

Недопирливи,

А сепак најубави.

Такво е и секогаш она што го посакуваш

Варди се , може длабоко да зажалиш.

Црвено ми е и срцето

Кое од како те запозна тебе

Знае само за тебе

Само за тебе и сонува

Па си легнувам во 5 попладне

Станувам во 3  ноќеска и си размислувам како

Часовникот е Најбесмисленот изум на човекот

А времето илузија во која сме заробени.

Црвена би била и мојата крв

Ако еднаш решам да си ги исечам вените

Вертикално право надолу и

Тоа  на некоја откачена рок песна

Од осумдесетите.

А твојата љубов дури е подобра и од црвеното вино,

Кое срамежливо црвенее

Додека ми го раскажуваш изминатиот ден

Клоцајќи ме под масата.

Црвен е и мојот кармин

Но не за долго,

не за долго.

АНГЕЛИ СЕ ЉУБАТ

Ангелите се љубат на оној свет.

Секое утро се будат со звук на харфа

И се кикотат скокоткајќи се по голите стомаци.

Ние, 

Никогаш..

Се љубеа кога се превртуваа од среќа,

Се љубеа и кога крилјата ги болеа.

А ние верувавме дека ќе ја достигнеме љубовта

Далеку толку , колку што и е видикот

Дека ќе ја надминеме онаа на Ромео и Јулија,

Онаа на Тристан и Изолда,

Онаа на Парис и Елена 

Која цела Троја вредеше.

Но додека ангели се љубеа на оној свет

Ние на овој никогаш не се побаравме.

Ги прошуштивме сите филмови на кино

Сите корза наприквечер,

Сите кафиња после пладне.

Дури ти не ни примети дека моите крилја горат,

Изгореа , пепел се сторија,

Додека јас не приметив дека твојата кожа пука

Допрена така до мојата,

И дека се распаднував во твоите дланки.

Додека тие повеќе ѓаволи , одошто ангели

Се љубеа и не ни беа свесни дека ние постоиме,

Ние си игравме . 

Ти Тарзан, јас твојата Џејн

Се капевме под водопадите во џунглата.

Полуголи и искезени од уво до уво.

А знаеше ти , и јас знаев

Дека нашите ликови се измислени, не постојат.

Постои само џунгла,

Која на овој свет е празна и мрачна,

А во која таму на оној свет

Ангели се љубат

Додека ние на овој сеуште се бараме.