ЛИФТ

Се најдовме
Така двајцата осамени
Во лифтот на временскиот парадокс.
Се гледавме и со погледи тајно се љубевме.
Додека  бројките на катовите светнуваа
Се повеќе се вљубував и вљубував.
Светлечките реклами кои не осветлуваа па затемнуваа однадвор,
Како да правеа журка со мојата болка.
Сеедно..
Додека се гледавме така двајцата,
Ја преживував ренесансата на мојот живот.
Никогаш не притиснав СТОП.
Животот и онака некои ги води горе ,
А некои долу.

УСПОМЕНА

Да ли ме још увек чуваш 
тамо на оном месту 
на којем само ти имаш приступа
и кад кад ја,
тамо где бежиш од гужве 
и кријеш се од бола 
који оглашава твој смарадни очај.
Да ли си научио већ,
без мене,
да искориштаваш дан,
и да са другог угла завириш у свет.
Прсти су испуњена празнина,
небо је оно што нас све чека,
људи су фигуре а ми смо слепи
и лутајући кроз живот 
случајно ударимо у по неку.
Да је осмех капија,
да су наше душе љуљашке 
и да смо ми нити вечити, нити пролазни.
Оно што се дешавало и треба да се деси 
ми смо не свесни и не знамо ништа о томе,
али,
али ипак има неко ко већ о томе зна по нешто.
Да ли си научио правити ме димом цигарете
и удахнути сваки атом ваздуха жедно
док се касније не изгубим 
и више не видиш ме.
Нешто је у нама престало 
да се онако детиње смеје,
али те још увек чувам у десном џебу 
као мудрац тајну своју.
Да ли се сећаш кад сам ти се насмешила 
и погледала те онако 
филмски и дубоко испод подигнуте обрве ..
Тад си ме питао,
јел ово поглед љубави ?
-Ма не , одговорила сам ти,
ово је само успомена.
Једном ће постати далека.